Ik weet het nog goed, mijn eerste keer…
De modder tussen mijn tenen, het zacht verend mos.Ik was meteen verknocht aan de bevrijding die het gaf.
Het gelukzalige gevoel, een lach van oor tot oor.Wat een genotOp blotevoeten door het bos!Zonder enige voorbereiding was ik meteen in het diepe gedoken. Eerlijk gezegd: zo gaat het vaak. Ik heb een idee, voel het verlangen en voer het uit. Pas veel later ga ik me verdiepen in de kennis en theorie die er achter ligt, aan de hand van vragen die de ervaringen bij mij oproepen.
Zo dus ook met mijn eerste blote-voeten-bos-ervaring. Op een grijze februaridag voel ik diep van binnen:Nu wil ik het gaan ervaren. Ik wil het niet langer uitstellen,Ik wil niet wachten op mooi voorjaarsweer, het moet nu gebeuren 🙂 In winterjas en wandelschoenen gehuld stap ik in de auto. Want hoewel mijn hart van opwinding hard klopt, voel ik toch ook enige gene. Om nou hier door het dorp al op blote voeten te gaan lopen…zul je zien dat ik mensen tegenkom die ik ken en die me aanspreken…nee hoor, mij niet gezien.
Ik rij liever een eindje om op “vreemd terrein” de auto te parkeren. Hond mag ook mee, leidt meteen een beetje af mocht ik mensen tegenkomen.De kans daarop is trouwens klein, het is einde zondagmiddag, krap 11 graden en iedereen die vandaag naar buiten had gewild, is al geweest…
Maar toch…mijn hoofd vindt van alles van deze spontane en in zijn ogen onbezonnen actie, dus daar geef ik dan gehoor aan door voor het kritische brein omstandigheden die kiezen die als wat veiliger worden beschouwd.
Een beetje onwennig zit ik een kwartslag gedraaid op de autostoel en trek mijn schoenen en sokken uit. Mijn voeten zien er bleek en levenloos uit. Voorzichtig zet ik er eentje op de zwarte bosgrond. Het voelt koud en nat en ik moet de reflex om terug te trekken onderdrukken.”Je lijkt wel niet goed wijs” zegt een stemmetje in mijn hoofd. Waarom moet dat nu? Kan het niet even wachten tot het beter weer is? Zou je niet eerst wat lezen en je goed voorbereiden?”
Ik schud het stemmetje weg en ga met mijn aandacht naar de bleke voet op de zwarte bosgrond.Er komt ontspanning en acceptatie van de kou. Ik zet ook de andere voet er naast en maak een paar voorzichtige stappen om de hond uit de auto te halen.
“Tja, ik heb weer wat verzonnen hoor,” zeg ik tegen haar. Ze keurt me geen blik waardig en gaat meteen haar eigen ding doen, wat meestal bestaat uit snuffelen, kijken en drentelen.
Ik kijk voor me uit: Het heeft een paar dagen geregend en gesneeuwd, de paden in het bos zijn donkerzwart met brede plassen en er waait een stevige wind.
Stilstaan is niet echt een plezierige optie: de kou trekt in mijn voeten en ik voel mijn hele lichaam reageren. Eerst met weerstand, afkeer en terugtrekken.Later, nadat ik mijn aandacht gericht heb, komt er meer ontspanning.De bloedsomloop wordt gestimuleerd en mijn bleke voeten, met lichte vouwen van de sokken erin, beginnen er meer doorbloed uit te zien.Ze kleuren nu lief lichtroze.
En zo zet ik mijn eerste stappen op blote voeten op de natte koude bosgrond.Het eerste kwartier is pijnlijk. Ik voel elke oneffenheid en mijn voetzolen reageren daarop door pijnprikkels te sturen. Maar gaandeweg gaat het beter. Ik ontdek hoe ik mijn voeten neer kan zetten zonder op alles met pijn te reageren. Het landen op de hak, zoals met schoenen aan gebruikelijk is, wordt vanzelf vervangen door een meer natuurlijke plaatsing van de voet.Ik loop die eerste keer ruim een uur. voel me energiek, geactiveerd en op een nieuwe manier met het bos verbonden. Op een heel fysieke, natuurlijke en aardse wijze.
De volgende dag, heb ik spierpijn en stijve gewrichten. Maar vooral.. zin om weer te gaan…
Deze eerste blotevoetenwandeling is opgevolgd door vele anderen.In ieder seizoen. Steeds verrassend en nieuw. Graag nodig ik je uit om dit zelf te ervaren. Het hoeft niet ver, het hoeft niet lang en het hoeft zeker niet snel!Enjoy Nature!
